…μετά που μια μάχη του “καλού” με τον “κακό”, μετά που τις κλωτσιές, τις ππουνιές, το πυξ λαξ (=κλωτσογροθοκόπημα), τη σταξιά αίματος να στάζει που την άκρη των χειλιών του μιού τζαι που την μούττη του άλλου…
… τέσπα… γιατί στο τέλος πάντα ο κακός- αφού με τέθκια ευκολία τζαι άνεση βρίσκει ευκαιρία (π.χ το όπλο καταλήγει τελικά στα σσιέρκα του) να σκοτώσει τον καλό- προτιμά την διαλογική συζήτηση;
π.χ
-This is it Benny boy! This is your end (έπαιζες τον 5 φορές ως τωρά)!
-How do yo feel now Benny? (Just shoot him god damn it…)
-You can’t run away now, can you? (Ε, είσαι παλαβός!)
-Nobody can hear you now! It’s just you and me buddy! (hello? …and me…κύριε σκηνοθέτα…πόσες φορές να επαναλαμβάνετε τα ίδια τζαι τα ίδια;)
…και στη συνέχεια ο Μπέννυς ώντας ο καλός της υπόθεσης, έχει τον χρόνο που χρειάζεται για να ανατρέψει την κατάσταση και να σκοτώσει αυτός τον “κακό”…
Ρήαλυ; Νόου σσήτ!
