Monthly Archives: February 2010

Μόνο σε μένα

…θα μπορούσε να συμβεί:

Να παρκάρω σε ένα σχετικά στεγνό δρόμο τζαι να τοποθετήσω το αυτοκίνητο δίπλα που μια λάντα με πηλά τζαι νερό. Εν να μου πεις εν είχε αλλού να το βάλεις. Είσσεν. Η στράτα ήταν όφκερη…

Τα υπόλοιπα λίον πολλά εκατάλαβες τα!

Επηλόχρισα το παπούτσι μου. Είχα φέρει τζαι καινούριο ζευγάρι. Τζάστ ιν κέης. Εν να μου πεις γιατί εν άλλαξες. Εν είχα χρόνο, ο πελάτης ήρτε πιο γρήγορα τζαι άγχωσε με ….είδα το αυτοκίνητό του πίσω μου τζαι εν εσκέφτηκα να κατεβάσω το δεύτερο ζευγάρι παπούτσια. Η αλήθκεια είναι πως θα ήταν ρεζίλι να κρατώ αλλαξιά παπούτσια μπροστά που τον πελάτη.

Στο γραφείο εμύριζε σαν κάτι να εψόφησε τζαι ήταν στην 3η μέρα αποσύνθεσης. Ήταν το παπούτσι μου το ευλοημένο….όχι μόνο πηλωμένο αλλά σκατό-πηλο.

Ότι αστειούδι τζαι να κάμεις εν την σώζεις την κατάσταση….όσα χεχε….χιχι….τι να κάνουμε χιχι κι αν πεις …ερεζιλεύτεις.

Ε.

Αφού πιον το σύμπαν άρχισε να συνωμοτεί εναντίον μου… είπα να φκάλω το παπούτσι…Έσσιει τζει που το ρεζίλι;;; Τζαι με τούτο το σκεπτικό, εχαλάρωσα τζαι είχα παραπάνω τουπέ. Μεν σου πω ότι έκαμα το να φαίνεται ότι έτσι εν το φυσιολογικόν τζαι το πρέπον να φκάλεις τα παπούτσια σου σε επαγγελματικό ραντεβού….Μέχρι τζαι ο πελάτης εσκέφτετουν να τα φκάλει. Εν μου το είπε αλλά εθώρεν τα παπούτσια του αν ελερωθήκαν τζαι τζείνου…ε τζαι εθκιέβασα τζαι λίον την σκέψη του…τί λέω η ντάνα!

Για καλή μου τύχη, το σύμπαν μετά που εσταμάτησε να με περιπαίζει τζαι να γελά εις βάρος μου,ελυπήθηκέν με τζαι  έκαμεν με να εντοπίσω ένα αρωματικό κερί, το οποίο τζαι  ετοποθέτησα το στο γραφείο σαν να επρόκειτο  να κάμω μάγια του πελάτη.

Ναι λοιπόν, ξυπόλητη , με τζερκά ήμουν στη δουλειά και επροσπαθούσα να φκάλω το ψωμί μου…Βιοπαλαιστής!

My mom said I could!

  Να είναι το “ναι” σας ναι, και το “όχι” σας όχι. ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ… αλλά  να δίνετε προσοχή στο τί λένε/ζητούν τα παιδιά σας…

ΧΑχαχαχαχα “είπε μου η μάμμα μου ότι μπορώ….”χαχαχαχαχα

Life is better in spring!

Έπιασα το κήμπορτ για να παρετήσω να τρώω. Έχω τζαι δκυό σιλουέττες να διατηρήσω…αφού εγίνηκα η διπλάσια που την μάσα. Τηλεόραση είχε πολύ καιρό να δω… μια Παρασκευή που έμεινα σπίτι είδα το Χ-φάκτορ και  σήμερα που επέστρεψα από το θέατρο, έκατσα να δω το διαγωνισμό του ΡΙΚ για την Γιουροβίζιον.

Απορίες :

  • Τζείντου Αντρέα μας τί του εκάμαν πας τα μαλλιά του καημένου, σαννα τζαι έβαλε το δακτυλούι του στην πρίζα;! Τέσπα, καλά τα επήεν ήταν μια νορμάλ παρουσίαση.
  • Ο Κωνσταντίνος μας γιατί το παλεύει ακόμα; Γιατί εν πάει να τζοιμηθεί να του περάσει. Επήρε τζαι τζείνο το κακομάζαλο το μωρό που το εθκιώξαν που το Χ-φάκτορ, το Δημητράκι (νομίζω λαλούν το) τζαι έκατσε το πας το σκαλί τζαι έδωκε του τζαι ένα πηθκιαύλι (αυλό). Έπιασε το το μάτι σας; Επόνταρε πολλά πανω σε τζείν το μωρό. Ήταν τάχα ο τζόκερ της παρουσίασης του. Είσιε τόσες ευτομάες που επροσπαθούσαν οι κριτές του Χ-φάκτορ να τον φκάλουν έξω που το παιχνίδι αλλά οι μιτσιές κάτω των 12 εψηφίζαν τον να μείνει. Λαλεί σου τωρά ο Κωνσταντίνος εν να μεν ψηφίσουν οι 5 φαν μου τζαι οι 3 οι φαν οι δικιές του; Τελικά,  έΦΑΝτον ο μιτσής ο Εγγλέζος.
  • Επήεν τζαι ο Χοβίκ. Μα εν τζαι τούτος που το Χ-φάχτορ; Έτσι μου παν.Έντα πο τζείνο το τραγούδι που είπε για την γιουροβίζιον σιόρ. Παρέτα Χοβίκ μου… ξεκουράστου τζαι ύστερα πάλε. Πιάσε τζαι κανένα άλλο χόμπυ…έπιασες τους διαγωνισμούς βίρρρρρα! Κάμε κανένα μπρέηκ.

Life is better in spring εν να τραγουδήσει για την Κύπρο το εγγλεζάκι…Πέρκει μου φκει αληθινός… διότι ο χειμώνας εν ήταν σπουδαίος για μένα. Χάλια μαύρα δηλαδή. Αρρώστησα 2 φορές σε 2 μήνες…δουλειά γιοκ…περιμένω να μου τηλεφωνήσουν να ξεκινήσω ακόμα…λεφτά γιοκ…έχασα το μεταπτυχιακό μου δίπλωμα…τζαι το πανεπιστήμιο έχει 6 μήνες που τους παρακαλώ να πάρουν μια απόφαση αν θα μου τυπώσουν άλλο ….και παίρνουν το θέμα μου από ημερήσια διάταξη σε ημερήσια διάταξη…τζαι δεν το συζητούν ποτέ…Τί στο καλό τα ξύνουν εκεί μέσα;!

Άτε πέρκει λάιφ ουιλ μπι μπέττερ ιν σπρίνγκ ιντίτ!

Ε είμαι αγενέστατη!

Απορώ, πού εμεγάλωσα!

Σε σταύλο;

Οι τρόποι μου επήαν περίπατο σιόρ;

Μεν με ξαναδώ να το επαναλάβω α!

Περνώ ξυστά από άτομα που γνωρίζω και ένα “γειά σας” δεν λέω; Ντροπή μου!

Όλα κυλάνε τόσο γρήγορα. Τους βλέπεις. Σε βλέπουν. Σκέφτεσαι “Με ξέρουν;”…”Με ξέρουν;”….” Σίγουρα;”…”Σίγουρα.” “Να χαιρετίσω;” “Τί να πω;”

Όσπου να σκεφτείς τούτα ούλλα…. επέρασαν που δίπλα σου την ώρα που εσύ έβλεπες με ενδιαφέρον το πεζοδρόμιο.

Τζαι έτσι δίνω την εντύπωση ότι είμαι περήφανη,ψωνάρα και αγενέστατη. Όχι κύριε δικαστά! Όχι κυρίες και κύριοι, ένορκοι. Είμαι αθώα… δεν είμαι τέτοια.

Φυσικά μπορεί να μην ξέρουν ή να μη θυμούνται ποια είμαι…(καλύτερα, αν έτσι είναι). Διότι ποιά στ’αλήθεια είμαι εγώ;…και πού πάω…με χίλιες δυό εικόνες στο μυαλό….προβολείς με στραβώνουν και πάω….και προσπερνώ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΑΙΡΕΤΩ (ας με συγχωρέσει ο κος  Σαββόπουλος, έκαμα μια μικρή παραλλαγη στο τραγούδι του).

Και να απαντήσω: Ούτε εγώ δεν ξέρω ακόμα ποιά είμαι… ή μάλλον εν αποφάσισα ποια θέλω ή πρέπει να είμαι. Έχει φορές που νιώθω ότι είμαι αόρατη και μάλλον θα επροσπέρασα τα πλάσματα πάνω σε φάση μου, που θα πίστευα αυτό…για τον εαυτό μου…Ότι κι αυτοί δεν θα με πρόσεξαν. Μακάρι να εν έτσι!

Κάποιες φορές περπατώ τζαι δεν κοιτάζω αριστερά ή δεξιά ή είμαι αφηρημένη. Μετά μου λένε πως πέρασα από δίπλα τους και δεν τους είδα ή δεν χαιρέτησα…σε αυτές τις περιπτώσεις δεν φταίω…

Αλλά κανεί ψέματα… απόψε έφταια! Τελικά δηλώνω …guilty your honor! Εν εγίνετουν να έκαμνα λίον rewind  στο χρόνο και να επανόρθωνα;

Όι α;

Ε…την επόμενη φορά τότε!