Αν ιζιώ ως τότε…
…θα με ρωτά ο άγγονάς μου: “Γιαγία μα ποια τάξη εύκαλες;”
Τζαι θα του λέω: ” Έμεινα ως το μάστερ το γιο μου”.
-Μα μόνο;
-Έτο μάνα μου τον τζαιρό μου με ένα μάστερ έπιανες (αν τζαι με δυσκολία) δουλειά.
-Τζαι άγια (= α γιαγία) έντα τεχνολογία εχρησιμοποίας που ήσουν μιτσιά;
-Έφτασα αν αθυμούμαι καλά το άηπατ χαρώ σε…το αη φον… αη …στο καλό εξήασα τα ονόματα των άλλων……ε ήταν πολλά παλιά εν αθυμούμαι…
Άλλοι τζαιροί πιο αγνοί..πριν την εμφύτευση των νανοτσιπς.
…ή μες τα ριζόφκια (ήντα πον τούτο;) Έτσι πρέπει! Αλλά εν βρίσκω τα αυτιά της, να της την καρπηλατήσω!
Κάθε μέρα συνειδητοποιώ ότι η ζωή για να είναι ωραία χρειάζεται κόπο πολύ!
Τζαι από βαράκια που εκρατούσα, σέρνω σιδερένες μπάλες, οι οποίες είναι αλυσοδεμένες στα πόδια τζαι σσέρκα μου! Τζαι εν φτάνουν τούτα… ο δρόμος εν χαλικόστρωμα, ανώμαλος, ανηφορικός. Όπας…έχω αναλαμπή…Έσσει τραγούδι που λαλεί…Η ζωή τραβάει την ανηφόρα;… Η ζωή τραβάει την ανηφόρα…με σημαίες, με σημαίες και με ταμπούρλαααα…Πως σου φαίνεσται! Τωρά καταλάβω το τραγούδι :Ρ μουαχαχαχα!
Ε! Αν κουραστώ να τα κρατώ; Εν πολύ το βάρος!
Αν παραιτηθώ;
-Παπά κοίτααα…ένα τούβλο!
-Αλέξανδρε φύσα δυνατά να σκουπίσουμε τις μύξες.
-Κωνσταντίνε φτάνει… μην πιάσεις άλλα κουταλάκια.
-Έσχισες το βιβλίο… εν να μας θυμώσουν.
-Άντρεα περίμενε τον αδελφό σου.
-Μην βγεις έξω, έχει αυτοκίνητα.
-Νικόλα αταξία.
Και η παρατήρηση πάντα σε Αττική διάλεκτο;
Όι εν ήμουν σε παιδικό πάρκο. Επήα να πιω τον καφέ μου να ηρεμίσω. Αλλά οι τοππουζοκυπράιοι με τα κοπελλούθκια τους κάμνουν τον τόπο δικό τους όπου πάσιν. Σε σχολεία δεν ακούεις τόση φασαρία. Κοπελλούθκια να κλαίσι να ππέφτουν που σκάλες να κρεμμαλίζουνται που τους καναπέδες. Τζαι οι μανάες τους χαβά τους. Με το μαλλίν κομμωτηρίου, μανικιούρ πεντικιούρ φρεσκοκαμωμένο, ο τζύρης με το κινητό σαν φυσικό εμφύτευμα του αυτιού τους ή με το λαπτοπ στο σσέριν γιατί η δουλειά πάνω απ’όλα. Ούτε επροσέξαν πως η γυναίκα τους εκοτσινιάστηκε για λίην προσοχή.
Μέσα μέσα γυρεύκουν τζαι τα κοπελλούθκια τους που αλωνίζουν στο κκκαφέ….Η καημένη υπάλληλος να προσπαθεί να μαζέψει τις ζημιές των μιτσιών.
Αν είχα καφετέρια θα απαγόρευα την είσοδο σε μωρά κάτω των 12 χρονών. Θα επέτρεπα μόνο στα μωρά των Εγγλέζων την είσοδο. Μαθαίνουν στα παιδκία τους όρια τζαι καλούς τρόπους που μιτσιά! Είναι φοβεροί. Ούτε να χαλιούνται ούτε τπτ. Τα μωρά τους ξέρουν πως έχουν όρια και ξέρουν πως υπάρχει συνέπεια για την κάθε τους πράξη. Έπαινος αλλά και τιμωρία. Τα μωρά δεν φταίουν. Εν αντίγραφα των γονιών τους.
Άσχετο αλλά τελευταία βλέπω πολλά όνειρα. Εν αθυμούμουν πολλά όνειρα παλιά. Ίσως τωρά θυμούμαι τα επειδή ξυπνώ κάθε μια ώρα από το άγχος μου να φέρω εις πέρας τις εκκρεμότητές μου. Τέσπα. Τις τελευταίες 2 νύχτες θωρώ ότι λύω ηρωικά άλυτες καταστάσεις της ζωής μου. Μάλιστα άμμαν ξυπνώ για κανένα λεπτό νομίζω πως το όνειρο εν πραγματικότητα.
Άσχετο πάλε, αλλά εχτές επήα τζαι έφα σε μια ταβερνούδα Ελληνική με άψογα πιατάκια μεν αλλά ρε κουμάρε 30 ευρώ; Αρ γιου φορ ρηαλ; Τζαι το γκαρσόνι σου από τον Αη Ηλία να μας λέει πως είναι άσχημο αμα λάχει να ούμε να ακούς κοπελιά να μιλάει Κυπριακά …ειδικά στον 21 αιώνα;! Ακούγεται βλάχικο;;;;;;;;;;! Τί λέει ρε; Τη χώρα που σε ταϊζει δεν την φτύνεις! Και εσύ που καλαμαρίζεις πως σε πήρε μπροστά ο 21ος αιώνας; Πως πήρε ολόκληρη την χώρα σου μπροστά; Ε;! Ευτυχώς έννεν ούλλοι οι Ελλαδίτες σαν και σένα.
Πιο άσχετο δεν γίνεται αλλά, είδα 10000 διαμερίσματα γιατί ήρτε ο τζαιρός μου να πετάσω μακρυά που την φωλία τζαι εν θα περιμένω άλλο το χελίδονον να έρτει να με μαζέψει να κάμουμε μαζί την φωλία μας. Γιατί αν τον περιμένω εν να γίνω 100 χρονών, κάτι σαν το βιβλίο ‘Κρέητ εξπεκτεησιονς’. Τζαι η χελιδόνα εν να τα καταφέρει μόνη της. Αλλά ρε κουμπάρε εν τζαι ειν’ οκέλλα στο Χόλιγου (Χόλλιγουντ) που σας εζήτησα. Ήνταπον τούτες οι τιμές; Για μια τρύπα; Όυτε χρυσά να ήταν!
Αλλόναν άσχετο. Έτυχα πρόσφατα θύμα ρατσιστικής μεταχείρησης για το ότι δεν ήθελα να καταπατήσω την συνείδησή μου. Σέβομαι την κάθε εξουσία, δίνω φορολογίες, ακολουθώ τους νόμους, αλλά δεν υποτάσσομαι τυφλά σε υποταγές ανθρώπων όταν προκειται για πολιτικά ή εθνικά ζητήματα. Τι φωνές, τι προσβολές τί χεσίδιν έφα από ένα γερούι της πολιτικής άμυνας, δεν μπορώ να περιγράψω. Του μιλούσα ήρεμα και προσπαθούσα να του εξηγήσω την κατάσταση. Τίποτε.
Μια κατάγγελία- μύνηση για καταπίεση και προσβολή όμως θα την λάβει με όλη μου την αγάπη. Είμαστεν ή όι στην Ευρώπη. Τιμωρία ιμήσς να πάω αλλό ένα χρόνο πολιτική άμυνα. 2 μέρες τζαι όχι 1 που εν η κανονική θητεία. Δηλαδή θα χάσω 2 δουλειές. Εν καιρώ οικονομικής κρίσης να χάσω δουλειές γιατί εν ξεροτζαίφαλος τζαι ρατσιστής ο της πολιτικής άμυνας. Να κάμω 3 χρόνια πολιτική άμυνα. Εν έχασα μάθημα τότε που άρκεψα πολιτική άμυνα. Επέρασα τζαι τις εξετάσεις των πρώτων βοηθειών. Του πρότεινα να πάω δικαστήριο ή να κάμω άλλη γραφειακή δουλειά. Εν τζαι θέλω να κάμνω ότι θέλω ή να το παίξω υπεράνω… ή να του λαλώ τι να κάμει. Αλλά οτιδήποτε αντιβαίνει τις αρχές μου και τη συνείδησή μου δεν μπορώ να το αγνοήσω. Αν ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω θα πήγαινα.
Προς το παρόν αυτά τα… άσχετα και σχετικά!
G.E.T. 