Φανταστείτε ένα πορτοκάλι! Πόσοι που σας εσκεφτήκετε ένα κόκκινο φρούτο; Τι ερώτηση εν τούτη που κάμνω; Όχι κύριοι είναι μια πολλά καλή ερώτηση… Ας μην παίρνουμε τα πράματα για δεδομένο!
Διότι για τους πλείστους ανθρώπους μπορεί το πορτοκάλι να έχει παρόμοιο χρώμα με το καρόττο, αλλά για μια μερίδα ανθρώπων το πορτοκάλι έσσει κόκκινο χρώμα, ή χάλκινο ή σκατί, ή σιοκολατί, ή καφετοσκατιπράσινο… Να εξηγήσω…
Ναι μαϊ φριέντ! Εγώ τζαι σύ μπορεί να τρώμε πορτοκάλια ή παρτακκάλια λαλούν τζαι σε μερικά χωρκά…. χρώματος πορτοκαλί. Αλλά ξέρεις αν ο γείτονας σου τρώει τα ίδια πορτοκάλια με εσένα? Ή τα πορτοκάλια που τρώει αν εν κόκκινα , είδους σαγκουίνι (σάγκρε =αίμα); Μπορεί πάλε να μεν του αρέσκουν τα παρτακκάλια τζαι μάλιστα να μεν εξαναϊδεν στην ζωή του. Απίθανο;
Τζαι όμως που τα σήμερα εν να αμφισβητώ αν ξέρει ούλος ο κόσμος την εννοιολογική κατηγορία “χρώματα”. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες εμπειρίες. Ένας π.χ που τον καιρό που εγεννήθηκε λαλούν του πως το πορτοκάλι εν πορτοκαλλί αλλά τζεινος θωρεί το κόκκινο, ονομάζει το μεν πορτοκαλλί αλλά μέσα του έχει την εικόνα που άλλοι έχουν για το κόκκινο…
Γιατί σας τα λαλώ τούτα; Διότι ανακάλυψα μέσω μιας “τραγικής” εμπειρίας μου, μια κατηγορία ανθρώπων, τέθκια που μεταξύ τους δεν “συμφωνούν” στο τί είναι πορτοκαλί, τί κόκκινο κ.ο.κ. Τζαι δύσκολα μπορείς να συννενοηθείς μαζί τους, άμμαν ανοίεις συζητήσεις που έχουν να κάμουν με χρώματα…
Τούτη η κατηγορία ανθρώπων ή η φυλή ή η αποκλίνουσα ομάδα ανθρωποειδών είναι γνωστή ως “ΚΟΜΜΩΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ”.
Τωρά ίσως να βκάλλουν νόημα τα προηγούμενα… Αν όϊ παραβάλλω την εμπειρία μου προς κατανόηση:
Κομμωτής: “Πώς να τα κάμουμε”
Ανυποψίαστος πελάτης/ Εγώ: “Σκέφτουμαι ένα χρώμα πορτοκαλί, καροττί (ξέρεις διώ εναλλακτικές σε περίπτωση που έν εξαναείδε πορτοκάλι… τζαι τρώει καθαρισμένα σαγκουίνι, άρα αν του τα καθαρίζει η μάνα του μπορεί να μεν εξαναείδε την πορτοκαλιά φλούδα)… ”
Κομμωτής: “Να σου φέρω το χρωματολόγιο να μου δείξεις ”
Εγώ (σκέφτουμαι): “ά ωραία να του εξηγήσω καλλύτερα τί θέλω…”
Δείχνω του το χρώμα… “Α έτο εν έτσι που τα θέλω” Να έσσιει τζαι λίον καστανό, να μεν γίνω εντελώς καστρίσσισσα!”
Θωρεί με αγέλαστος : “Τούτο που μου δείχνεις είναι χαλκινοκαστανό 5.2390186”
Εγώ: … 
(σσσόρρυν)
Κομ.: Για να βκεί τούτο το χρώμα πρέπει να κάνουμε ένα συνδυασμό του 6.7270881 με 5.4658901 και μετά να βάλουμε στις ρίζες ένα τόνο πιο ανοικτό του 7,5 + 5 τέταρτα δια 8, επί 345 στη δευτέρα και μετά διαιρούμεν το με (εντάξει ίσως να το έκαμα λλίον υπερβολικό)
Εγώ: :)) Ωραία! τζαι θα βκεί ποροκαλλοκαστανό;
Κομμ.: Ναι…
Σό φαρ σο γκούτ! Εξαφανίζεται μετά ο κομμωτής -μαθηματικός. Τζαι εμφανίζεται μια κοπέλλα πολίτης χώρας πρώην Ανατολικού μπλόκ και σε ρωτά ξανά πως θα κάμεις τα μαλλιά σου… Μα τόση ώρα ελύαμεν μαθηματικά με τον κομμωτή τζαι τωρά πρέπει να κάμω ξανά την εξίσωση;;;… Τάχα συννενοούμαστε με τα Κυπριακο-αγγλικο-νοηματικο-ελληνικά…
Άτε… πόσο άσσημα να ναι ρε εσύ. Τζαι το χρώμα που έδειξα να μεν φκεί… άμμμαν έννεν κόκκινο φωσφοριζέ τζαι πράσινο… εν να ναι καλό. Εξάλλου μια αλλαγή ήθελα. Κάθε Σεπτεμβρη ππέφτει το ηθικό μου τζαι γυρεύκω τρόπους να το ανυψώσω.
Έππεσα πάνω! Εν ηταν πράσινα ήταν κόκκινα… έσσει φανάρκα που το κότσινο εν φέγκει τόσο όσο τα μαλλιά μου. Μόνο για φώτα τροχαίας έκαμνα μόλις ετέλιωσε η κομμώτρια που πάνω μου.
Οπ! Ύστερα εμφανίστηκε τζαι ο κομμωτής νούμερο ούνο ή σκέττο νούμερο! “Πολλά ωραία”, λαλεί μου….” έννεν τούτο που είχα υπόψην μου” λαλώ χωρίς να χωνεύκω το κοτσινομάλλικο είδωλο που αντίκρυζα στον καθρέφτη! “… κάτι σε πιο πορτοκαλλί”… 😦
Έδωσα μια περιουσία για το “ατύχημα” που μου εκάμαν! Η κελλέ μου είσσιε τρίσσιες κότσινες, σαν να μου την άνοιξε κάποιος με σφυρί τζαι επιτούσαν τα γιαίματα…
Τί δεν εκαταλάβαν από την λέξη πορτοκαλί;
Την επομένη ήταν Πέμπτη τζαι τα κομμωτήρια ήτο κλειστά. Έτσι εκυκλοφόρουν με τζείνη τη χαίτη για μιαν ολόκληρη μέρα. Την επόμενη μέρα επήα αλλού. Είπαν μου για ένα προφέσορα ότι ” εν πολλά σπέσια η βαφές του”. Εν ο προφέσορας-κομμωτής που εν να μου τα έκαμνε; Εμίλησα του στο τηλέφωνο τζαι μου το επιβεβαίωσε ότι θα ήταν τζείνος που θα προσπαθούσε να μου σάσει τα μαλλιά μου.
Ρε παιδί μου… ως τζαι ο προφέσορ μου είπε τα δικά του μαθηματικά, είπε μου ότι ο προηγούμενος κομμωτής δεν ήξερε την δουλειά του, αλλά το είπε με τρόπο… τάχα… τζαι είχα ελπίδες ότι κάτι θα εγίνετουν με τα μαλλιά μου… αλλά οι ελπίδες μου γκρεμίστηκαν, μετά που 4 ώρες, μετά που εμούθκιασεν η κελέ μου που τα λουσίματα, τα τριψίματα τζαι τα χημικά… (πρέπει να έπαθα τζαι αυχενικό- τούτοι οι λουστήρες εν θάνατος, τζαι αν σε λούννει καμιά εκπαιδευόμενη κινέζα .. καταλάβεις τι θα πει ‘κινέζικο βασανιστήριο’).
Το αποτέλεσμα ήταν ένα σκατί… Κατ’ ακρίβειαν ένα σκατο-κοκκινοκαφέ, διοτι το κόκκινον φυγείν αδύνατον!!!
Έδωσα τριπλάσια λεφτά, μια ευγενική προσφορά της μητρός μου, που μόλις με είδε με το πυροκόκκινο μαλλί έλιωσε με η μίλλα της… ας εν καλά…
Έφα τα λεφτά της μάνας μου! Εκαταϊσσιεψα τα μαλλιά μου! Εν έσσιει κανένας τους υπόθεση…Τζαι πάνω που ούλλους εγώ. Ήθελα μίσση μου αλλαγή. Εν άλλασα καλύτερα το χρώμα τον νυσσιών μου; Εν άλλασσα τον τρόπο που πίνω το φραπέ μου; Εν άλλασσα γνώμη;
Κανεί!!! Γυρίζω σελίδα…Εν θα ξανασχοληθώ με τρίσσιες; Θα περιμένω τα μαλλιά μου να ξοβάψουν λίον… τζαι τα λεφτούθκια μου ξέρω να τα τρώω τζαι αλλού, παρά να πλουτίζω τον κάθε αν-υπόθετο!!!
Έχετε υγείαν!
G.E.T. 