Κάθαρση

Έσσιει τόσην ώρα που κάθουμαι τζαι θορώ την γραμμούα της word πάνω στην όφκαιρη σελίδα! Εννεν που εν έχω τίποτε να πω… αντιθέτως, πόθεν να αρκέψω τζαι πόθεν να τελιώσω….Μες τούτο το μπλόγκ επροσπάθησα να εκφράσω τις σκέψεις τζαι τα συναισθήματα μου αρκετές φορές, άμεσα τζαι έμμεσα  …τζαι καμιά φορά νιώθω ότι κάπου επαναλαμβάνω τον εαυτό μου…αλλά έκατσα τζαι εσκέφτηκα( oh well, είπα αφού είμαι λίον αθκιασερή τούτες τιςμέρες να σκεφτώ τζαι λίο, έτσι για αλλαγή)…εσκέφτηκα ότι οι ομοιότητες τζαι οι επαναλήψεις κάποιων ποστ, ωφείλονται στο μαύρο της ψυσσιής μου ! 

Πάντα η έμπνευση μου έρκεται μετά που ένα δυνατό συναίσθημα…συνήθως λύπη ή θυμό. Σπάνια γράφω που χαρά. Όι πως εν λίες οι χαρούμενες στιγμές μου….καλάν εννεν τζαι πολλές…αλλά ποττέ μου εν μου έρκεται να γράψω άμμαν σσιέρουμαι… Η χαρά κάμνει με να θέλω να χορέψω, να τραγουδήσω, να φκω έξω να πάω περίπατο…να δω φίλους.

Που την άλλην η λύπη κάμνει με να μεν θέλω να δω ψυσσήν μπροστά μου! Να μεν θέλω να μιλώ σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό μου… τζαι επειδή καμιά φορά θέλω να θυμάται, ο εαυτός μου, τι του λέω (καμιά φορά λέω της πράματα για να ευθυμίσει…άλλες φορές κάμνω της την αυστηρή για να μεν είναι τόσο ευαίσθητη η κάλιους…τζαι κάποτε λαλώ της ιστορίες για να την κάμω να ξεχνιέται)έτσι γράφω τα κάτω… κάπου που να μπορώ να τα βρίσκω τζαι να τα ξαναθυμούμε .Να τα δκιαβάζω!

Πάλε άμμαν θυμώνω εν σαν να μεν με χωρούν οι τόποι… αν δεν είχαμε τις κοινωνικές νόρμες, αν δεν είχαμε αστυνομία, γειτόνους που στήνουν φτίν, τζαι μια δουλειά που θέλουμε να κρατήσουμε…. θα έκφραζα τον θυμό μου με άλλους –όχι τόσο λειτουργικούς τρόπους- θα εκτονόνουμουν τζαι θα ήταν πιστεύκω καλύτερα! Για μένα τουλάχιστον!Εν άσσημο πράμα ο θυμός… το χειρότερο συναίσθημα που ούλλα…  Πρέπει να βρίσκω τρόπους να εκτονώνουμαι, ώστε ο θυμός να ξεφουσκώνει… τζαι να μεν παίρνει άλλες μορφές …Ευτυχώς, ανακάλυψα το μπλόγκινγκ. Ο θυμός εύκολα μετατρέπεται σε απόγνωση, σε ματαίωση, σε κούραση, σε κατάθλιψη… σε μίσος …σε εκδίκηση!

 Το χείριστον όμως είναι να καταλήξεις να μισάς τον εαυτό σου… να θυμώνεις τόσο πολλά με τον εαυτό σου, ώστε να φτάσεις στο σημείο να τον μισάς. Αν τον μισάς δεν μπορείς να αγαπήσεις ούτε κανέναν άλλον πλάσμα.Τουλάχιστον όχι πραγματικά. Ο «εαυτός» μπορεί να γίνει ο πιο δικτατορικός κριτής μας…που δεν έσσιει chance να δώκει έλεος. Άπαξ τζαι γίνηκες εχθροί με τον εαυτό σου… εν την γλιτώνεις….ποττέ εν θα φκεις νικητής. Πάντα νικημένος θα σαι… διότι ο «εαυτός» ξέρει την παραμικρή σου λεπτομέρια, τα αδύνατά σου σημεία,  τζαι συνέχεια πιέζει σε να φτάσεις πιό ψηλά, να γίνεις πιο καλος, να γίνεις… άλλος ,αν εν δυνατόν. Συνήθως εννεν δυνατόν… τζαι αν δεν πετύχεις το «στόχο»,ο εαυτός σου βάλλει τις πιο αυστηρές κυρώσεις: Εν σε ταϊζει ή ταϊζει σε μέχρι σκασμού, εν σε αφήνει να τζοιμηθείς ή εν σε αφήνει να ξυπνήσεις, έν σε αφήνει να συγκεντρωθείς ή να δουλέψεις…

Είμαι στο σημείο που είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου! Εν τον μισώ ακόμα!

 Ποττέ προηγουμένως εν το πίστευκα…αλλά λαλείς να ξεκινήσω να πιστέυκω στον δυισμό (π.χ Ντε Κάρτ); Είναι σαν να μιλώ για δύο άτομα άμμαν εγώ συναφέρνω τον εαυτό μου.π.χ Διότι, πολλές εν οι φορές που απογοητεύκουμαι που τον εαυτό μου! Πως γίνεται… αφού τζείνος που απογοητεύκεται εν τζαι τζείνος που απογοητεύει (έναν και το αυτό). ΕΓΩ! Ότι κι αν είναι το ΕΓΩ…

Πολλές ειν’ οι φορές που θυμούμαι τον εαυτό μου να στέκεται μπροστά που τον καθρέφτη τζαι να καταλογίζει ευθύνες στο είδωλό του.  Τονίζω του τα πρέπει… «Πρέπει, να τελιώσεις το πτυχίο σου κάλιους, πρέπει να έβρεις μια καλή δουλειά κάλιους, πρέπει να κάμεις τους γύρω σου να σε αγαπούν κάλιους, πρέπει να βιαστείς να κάμεις δική σου οικογένεια κάλιους, πρέπει να έβρεις κάτι στο οποίο να είσαι καλή κάλιους (…το να είσαι μέτρια δεν μετρά… το να Eίσαι δεύτερη είναι σαν να είσαι η πρώτη που έχασε κάλιους) πρέπει κάλιους…πρέπει!

Η Κάλιους δεν προσπαθέι πλέον! Εκουράστηκε … δεν τα καταφέρνει… απογοητεύτηκε… νιώθει αβοήθητη! Δεν έχει κάτι στο οποίο να τα καταφέρνει; Κάτι να ξεχωρίσει από τη μάζα. Όι κατ’ ανάγκη για να τραβήσει προσοχή, αλλά κάτι που να ανεβάσει την αυτοεκτίμησή της… κάτι που να κάμει τον εαυτό της να την αγαπήσει;

Δεν θέλω να ακούγομαι αχάριστη…αλλά ακούγομαι! Αυτή τη στιγμή δεν προσπαθώ να γράψω αυτά που «πρέπει» να γράψ8ω. Ξέρω ποια είναι τα κατάλληλα λόγια και σκέψεις που πρέπει να πώ, να γράψω… αλλά όχι!

Σε αυτές τις άδειες σελίδες θα προσπαθώ να εξαγνίζω την ψυχή μου από τα αρνητικά αισθήματα…με τρόπο ίσως ανορθόδοξο…αλλά στο κάτω κάτω ποιός είπε ότι είμαι ορθόδοξη.     ;- p