Ρομάνσκι

Εγκώ Ρομάνσκι.

Τουλάχιστον έτσι γράφει το Boarding Pass μου… Ρουμανική υπηκοότητα. Δεν ξέρει αν άλλη προσωπικότητα Kalioush είσαι Ρουμάνα. Διότι έχει και άλλη τρεις υπηκουότητες. Είμαι Ρουσίδα λογκίστρια (έχει και φίλο καλαμαρά, καημένο αλλά έχει καλές γνωριμίες… ξέρει εσύ, για να βρει καλύτερου άντρα πάρει επιτέλους Κυπριακή υπηκουότητα…τί να κάμει τη Ελληνική. Ελλάδα οικονομικά πιου χάλλλλια!) και έχει και άντρα, βλάκα που απατάω…διότι δεν μου ντίνει (ή ντύνει…κι αυτό στέκει) σημασία.

Αλλά η προσωπικότητα που φιλοξενεί τις υπόλοιπες είμαι εγώ η μπλόγκερ. Γιατί έτσι τζαι που λαλείτε.

Ένα λάθος στο μπόρτιγκ παςς τζαι να πρέπει να αποδεικνύω την Κυπριακή μου υπηκοότητα. Πόσα τηλέφωνα! Εκουράστηκα.Είμαι Κυπραία Ολάν. Ελπίζω να μην παρουσιαστεί πρόβλημα στο Αεροδρόμιο, διότι θα ξυπνήσει η Τουρκάλλα μέσα μου. Ααα. Άλλη μου προσωπικότητα τούτη. Είμαι και Τουρκάλλλλα και πάλι απατώ άντρα μου με φίλου καλαμαρά κοντό, άσχημο, χαζού, μιλά συνέχεια για εαυατό του, αλλά λυπούμαι το και κάνου το παρέα.

Η προφορά όμως όλων των προσωπικοτήτων η ίδια. Υπερτερεί η Ρωσσική.Έτσι είναι τούτη η διαταραχή. Και ξεκινάει με έναυσμα της ένα λαθος στο Μπόρτιγκ πας.

Άτε κοπέλλες εμπάτε στον ‘Καπνό’ τζαι φύγαμε.

Alakatin

Το αλακάτιν για όσους δεν κατέχουν την κοινή Κυπριακή είναι το πηγάδι. Όμως πόψε εν θα σας μιλήσω για τα παραδοσιακά πηγάδια.  ΟΚ δεν λέω… έχουν την αξία τους τζαι τούτα, αλλά έσσει τζαι κάποια αλακατούθκια που εν πιο ενδιαφέρον αλλά τζαι επιτακτικό να τα προσέξει κανένας. Τα συμβολικά. Τούτα ενώ αρχικά διούν σου δροσιά τζαι σβήνουν τη δίψα σου μετά φκάλλουν φαρμάτζιν.

Όπως τζαι με το παραδοσιακό τραγούδι με τα “Παλληκάρκα” ή όπως το ελάλουν που ήμουν μιτσιά αφού εν εσυγκρατούσα ποτέ τους τίτλους το “Τέσσερα τζαι τέσσερα γίνουνται οχτώ”. Σε τούντο τραγούδι 4 αδέρφια πάν στον πόλεμο τζαι διψούν πολλά. Ξαφνικά βρίσκουν μπροστά τους ένα πηγάδι τζαι ρίχνουν κλήρο ποιος εν να κατεβεί να φέρει το νερό. Ο κλήρος πέφτει πας τον μιτσή αρφό …το τέλος εν λυπητερόν αφού φωνάζει τους που το πηγάδι αιμόφυρτος να τον τραβήσουν έξω. Το πηγάδι εγέμωσε φίθκια τζαι το νερό εγίνηκε φαρματζερό. Πριν ξεψυσσύσει είπε στα αδέρφια του να πουν της μάνας του αντίο.

Γιατί φέτος να αποκτώ ΤΟΟΟΟΟΟΣΗ ενόραση πάνω σε πολλά θέματα. Όχι δεν είναι πάντα καλό. Τωρά κάμνω κτήμα μου το τραγούδι. Τωρά καταλάβω ότι συμβολίζει πολλά το αλακάτι…τζαι έσσει πολλές εφαρμογές.

Πάντα αρέσκαν μου τα ποιήματα, τα πεζογραφήματα τζαι οι φιλοσοφίες. Αλλά έπρεπε να περάσω πολλή πίκρα τζαι εμπειρίες στη ζωή για να εκτιμήσω την πραγματική τους αξία.

Υπάρχουν τα πηγάδια που εν μιτσιά, με απλή πέτρα,εν τα πολλοπροσέχει κανένας. Μέσα τους όμως, αναβλύζει νερό ζωής, άφθονο, αγνό, δροσερό που άμμαν το πιεις αναζωογονεί σε, δροσίζει σε, διά σου χαρά.

Έτσι εν οι αθρώποι. Τζείνοι που πραγματικά παρέχου σου δροσιά εν οι γνήσιοι οι αληθινοί …που εν ειλικρινείς. Εν οι χαμηλού προφίλ τύποι…οι μοναχικοί ανθρώποι, οι του πνεύματος και αυτοί που τολμούν να διαφέρουν και που κρατούν αναλοίωτες τις αρχές τους ή τουλάχιστον προσπαθούν.

Δυστυχώς όμως με την εκμοντερνοποίηση της κοινωνίας (που συνοδεύεται από διαφθορά και  ηθικό ξεπεσμό) ο τόπος εγέμωσε με φουντάνες αγιωμένες. Που πάει η κάθε χωρκατού τζαι πιππιλά τες τζαι το νερό εν ολόπηλο. Έσει τζαι ανθρώπους σαν τούτες τες βρύσες (π.χ γυναίκες ανήθικες). Τζαι διούν το ίδιο βρώμικο νερό σε πάρα πολλούς. Που τούτους τους πολλούς εν τζαι νοιάζεται κανένας να τες καθαρίσει (…) αφήνουν τες έτσι λέρικες τζαι λαλούν πάντα “έσσει που εν να τες καθαρίσουν… κάποιοι άλλοι” (διάχυση της ευθύνης).

Βρίσκεις τζαι πηγάθκια. Μεγάλα, με πολύχρωμη πέτρα, φανταχτερά, που μέσα τους όμως  μόνο πέτρες.  Κάμνουν τα για μόστρα τζείνοι που τα κτίζουν. Για να διακοσμούν σπίθκια ή οποιαδήποτε δομή, πανεπιστήμια, εταιρίες.

Οι παραπάνω όμως δυστυχώς πάσιν τζαι διούν πάνω σε τέθκοι πηγάθκια. Τζαι ανοίουν τη λαχτάρα τους για νερό (αγάπη, φιλία, συντροφικότητα, υποστήριξη) αλλά πίνοντας το νερό τους πονείς τα σπλάχνα σου (βαθιοί πόνοι προδοσίας) που το φαρμάτζι τζαι τις ξιμαρισιές που έσσει.

Freud says

Αρ γιου φρήκιν σήριους;

Τέλ μι άρ γιου;

Έβαλα τα τελευταία μου 10 ευρά στη κάρτα και τα κάνεις μπλοκ; Τι θα πει δεσμευμένο ποσό! Καλά και ο πρόεδρος δεσμεύτηκε αλλά δεν του περιορίσατε τις κινήσεις, δεν τον ακινητοποιήσατε όπως κάνετε στα ευροπουλλάκια μου. Τι εγόρασα καλέ; Ενίσταμαι. Δεν θυμούμαι. Επικαλούμαι γεροντική άνοια και θα σας κινήσω και αγωγή. Τωρά ποιού εν ξέρω. Εγώ στη Λαϊκή είχα λεφτά, τωρά στο άιμπανκ γράφει Κύπρου :Ρ

Αρ γιου φρήκιν σίριους; Τζείνο το πλην μπροστά που τον τριψήφιο αριθμό που εν κότσινα εν λαλεί να ταράξει. Για μια ολόκληρη βδομάδα θα ζω στα πλαίσια φτώσιας; Θα βουττώ το OREO κούγκι μου στο ξινισμένο γάλα; Θα πίνω το φραπέ μου χωρίς γάλα (20 σεντ πιο ακριβό αν έχει ιμίς)…μην σου πω και χωρίς αφρό; Θα τρω τη φασολάδα μου χωρίς φασόλια και τον γύρο θα τον παραγγέλνω χωρίς ντομάτα, κρεμμύδι, κραμπί, τζατζίκι, χοιρινό, χωρίς κοτόπουλο και χωρίς βοδινό;

Αρ γιου φρικιν σήριους; Κόκκινο παντού; Αφού έφυεν ο Χριστόφιας… το κότσινο γιατί το θωρώ περίτου (ο περίτου, του περίτου, τον περίτου); Τζαι η λαμπούα της πεζίνας κότσινο μου δείχνει πάντα. Σαν σου λαλεί 66 χιλιόμετρα μέχρι να αδειάσει ξαφνικά ακούεις τη μουσική από τα σαγόνια του καρχαρία τζαι αναβοσβήνει το κόκκινο φως. Μέηντει μέηντει. Μεν με αφήκεις στη μέση του δρόμου, μεν με αφήκειιιιιις. Η ζωή μου γίνεται περιπέτεια.

Τζαι το τραγούδι που μου εσφηνώθηκε στο νου που τη στιγμή που εξεκίνησα να γράφω το ποστ είναι το: Κόκκινο (οου γιες) το φεγγαράκιιιιιι….Χατζηδάκηηηηη εσύ μπορεί να εν για χάρτινο που μιλάς, εγώ κόκκινο ετραγουδούσα… λανθασμένα ξι λανθασμένα. Εν πιο σωστό το χάρτινο δηλαδή; Εγώ τζαι ο Θηβαίος με το κόκκινο του θολό φεγγάρι διαφωνούμε. Μιλώντας για φεγγάρκα…αφού ξεφεύγω που ξεφεύγω…εχτές εν ήταν το πιο μεγάλο του χρόνου; Είτο ωραίο! Είδα το!

Και συνεχίζω: Χατζηδάκη θα κόψω φλέβαααα! Κόκκινο το φεγγαράκιιιιι….Αμ άϊ φρήκιν ντελίριους;

Αη νιτ σιόπιν θέραπυ ιμίντιετλυ! Κίβ μι μαη γιούρος μπαααακ!

True

Προδοσία ΙΙ

Ο βασιλιάς Δαβίδ είχε γράψει ένα Ψαλμό στους Βιβλικούς χρόνους, ο οποίος είναι τόσο διαχρονικός και εκφράζει την οδύνη, που ένοιωθε όταν ήταν καταβαρυμένος, από την απώλεια εμπιστοσύνης ατόμων, που κάποτε αγαπούσε. Στο 55ο βιβλίο και εδάφια 12-14:

“Διότι δεν με ονείδισε εχθρός. Αλλιώς θα μπορούσα να το υποφέρω. Δεν υψηλοφρόνησε εναντίον μου κάποιος που είχε μεγάλο μίσος για εμένα. Αλλιώς θα μπορούσα να κρυφτώ από αυτόν. Αλλά εσύ ένας θνητός άνθρωπος που ήσουν ίσος με εμένα. Ένας οικείος μου και γνωστός μου. Επειδή απολαμβάναμε γλυκιά φιλία μεταξύ μας”.

Ποσό αλήθεια είναι αυτό! Πόσοι νοιώθετε ότι δεν μπορείτε εύκολα να ξεπεράσετε την αδικία ή την κακομεταχείρηση, τα ψέματα των φίλων του συζύγου, του συγγενή σας ενώ δεν σας επηρεάζουν τόσο πολύ το τί θα πουν άτομα άλλα του περίγυρού σας;

Κλονίζεται η εμπιστοσύνη σου. Ίσως τους μαλώνεις, τους βρίζεις αλλά στην ουσία ζητάς αποκατάσταση δικαιοσύνης.Είσαι πληγωμένος και θέλεις να διαγραφεί η αδικία. Οι πλείστοι άνθρωποι που μας αδικούν, προδίδουν εκμεταλλεύονται, συνήθως είναι φίλαυτοι, υπερήφανοι και αλαζόνες …χωρίς να έχουν τύψεις όταν προκαλούν κακό. Ούτε είναι πρόθυμοι να επανορθώσουν, διότι αγαπούν περισσότερο τον εαυτό τους και τις απολαύσεις παρά αρετές όπως την τιμιότητα και τη δικαιοσύνη. Δεν είναι φιλαλήθεις ούτε ειλικρινείς. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να είναι αλάνθαστοι αλλά τουλάχιστον να υπομείνουν τις συνέπειες των πράξεών τους και να επιζητήσουν δικαιοσύνη.

Το να λέμε τυπικά συγνώμη και “έμαθα από τα λάθη μου… γίνομαι καλύτερος άνθρωπος”, αλλά την ουσία να πατώ επί πτωμάτων και να δικαιολογώ τα λάθη μου μην στηρίζοντας τον άλλο αλλά αφήνοντας τον να υποφέρει εξαιτίας μου…Είναι σαν να πυροβολείς κάποιον (έστω κατά λάθος), να θυμώνεις μαζί του που σε βρίζει σου φωνάζει επειδή πονάει και να τους λες “συγνώμη, είμαι καλός άνθρωπος δεν είμαι δολοφόνος…εσύ είσαι χειρότερος διότι μου θυμώνεις” και να φεύγεις, αντί να τον πάρεις στο γιατρό ή να του συμπαρασταθείς στο νοσοκομείο και να κρύψεις. Εν θα προσπαθήσεις να φκεις τζαι που πάνω.Το να νιώθεις τύψεις δεν σε κάνει καλό άνθρωπο. Οι πράξεις επανόρθωσης σε βοηθούν να γίνεις.

Κανένας δεν είναι αλάνθαστος αλλά υπάρχουν δύο κατηγορίες ατελών ατόμων: Οι πονηροί και οι δίκαιοι. Οι πονηροί είναι εκείνοι που όπως λέει ο Ψαλμός 10: 4 -> “Λόγω της υπηλοφροσύνης του, ο πονηρός δεν ερευνάει. Όλες του οι σκέψεις είναι :Δεν υπάρχει Θεός. Οι οδοί του ακμάζουν πάντοτε. Το 7 λέει : “Το στόμα του είναι γεμάτο κατάρες και απάτες και καταδυνάστευση. Κάτω από τη γλώσσα του βρίσκονται προβλήματα και βλαβερά πράγματα”

Ναι, ίσως μας φαίνεται ότι αυτοί που μας βλάφτουν είναι ανέμελοι (αιωνίως αμέριμνοι -> Ψαλμός 73:12)και λόγω της αναισθησίας της καρδιάς τους φαίνονται σαν να μην έχουν προβλήματα. Το ιστορικό άτομο, ο Ιερεμίας, είχε κάνει ένα παράπονο στο Θεό μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν. Τον ρώτησε “…γιατί η οδός των πονηρών είναι πετυχημένη και όλοι αυτοί που διαπράττουν δολιότητα είναι εκείνοι που δεν γνωρίζουν στενοχώρια;” Στις μέρες του Ιερεμία πολλοί Ιουδαίοι γίνονταν πονηροί και αγνοούσαν τις προφητείες του Ιερεμία να μετανοήσουν και να είναι δίκαιοι. Ο Θεός ως στοργικός τους πατέρας, τους έστελνε προφήτες και κριτές και τους παρακαλούσε να αλλάξου την οδό τους. Έκανε υπομονή μαζί τους και τους έδινε πολλές ευκαιρίες. Παρόλα αυτά, χλεύαζαν τον Ιερεμία, τον συκοφαντούσαν και εξαιτίας τους, ο Ιερεμίας περνούσε μέρες στενοχώριας.Μέσω προσευχής ο Ιερεμίας εξέφρασε το παράπονό του στο Θεό, διότι φαινομενικά οι πονηροί φαίνονταν να ευημερούν. Όμως οι μέρες της χαράς των πονηρών Ιουδαίων ήταν λίγες, καθώς είναι ιστορικά αποδεδειγμένο διότι ο Θεός”έδωσε στον καθένα σύμφωνα με τις οδούς του και τους καρπούς των ενεργειών του” -Ιερ. 32:19. Επιτράπηκε στους Βαβυλώνιους και λεηλάτησαν την Ιερουσαλήμ και ήρθε μεγάλο όνειδος σε όλους αυτούς που ήταν άδικοι. Ενώ προστάτευσε όσους υπέμειναν και με ακεραιότητα κράτησαν την εμπιστοσύνη τους σε Αυτόν και συνέχιζαν να πράττουν το ορθό.

Miou

All I want

Kori mou

Κόρη μου,

Κάθεσαι μια φτυμμαθκιά τζει που μένα. Είσαι άγνωστη τζαι παρόλα αυτά παραβιάζεις το μπάπλ μου (πέρσοναλ σπέηζ μου). Εκατάπιες μεγάφωνο;

Πίνω το καφούδι μου που εν σημαντικό για το δκίεβασμά μου διαφορέτικά εν μπορώ να κάμω sign in στο μυαλό μου. Πόσες φορές να πεις”Ηηηηηητάα”.
Πόσες φορές να πεις Μπράβοοοοοοοοο.

Τράβα λίο πιο τζει. ΟΚ έχεις κοπελλούθκια. Με η πρώτη με η τελευταία.

Α. Τέλεια εγύρισε ο μπούφος σου (μωρό) τζαι θωρεί με τωρά. Εσύνιαρεν τον η περιφεριακή μου όραση. Τωρά έβαλες το σκασμένο μες τα μούτρα μου. Αν αψιουριστεί πάνω μου οι μύξες του που τωρά κρέμμουνται που τα ρουθούνια του εν να καταλήξουν στα δικά μου.

Όσο τζαι να του λαλείς πες στην κυρία γεια σου. Εν θα γυρίσω να το δω. Τί θέλεις να σου πούμε μπράβο; Ή μάνα μου το;

Καλημέραααα! 🙂

Χρόνε στάθου να σου πω…

Ένα λεπτό ρε κουμπάρε.

Εγώ ακούω σε ττίκι ττόκκο πας τον τοίχο.

Κουβαλώ σε κάθε μέρα στο αριστερό μου σιέρι.

Υπακούω στες προσταγές σου.

Όταν μου λες εν ώρα να μεγαλώσεις μεγαλώνω, να ρυτιδιάσω ρυτιδώνω (ο ουέλ εν να μου το πεις και τούτο σύντομα).

Λαλείς μου να κάτσω εν ώρα της δουλειάς τζαι περιορίζεις με 9 ώρες στο γραφείο.

Μόνο άμαν βουράς να νυχτώσεις φέρνω λίην αντίσταση τζαι τελευταία στήνω πόιν…κατ’ ακρίβεια μάτιν. Εν τζαι φουσκωμένο το ευλοημένο…(άηστο σκέφτεται πολλά τελευταίως…ακούει τζείνης της βρωμιάρας της καρδίας που συνωμοτεί με το νου μου τζαι δεν του επιτρέπουν να κλείσει). Που να μείνει μπλέ!

Εν τζαι κάθεσαι ποτέ όμως να με ακούσεις. Μόνο λαλείς μου:”… μην ταλαιπωρείσαι.Εν έσσιεις την ευχέρεια… να ηρεμίσεις”.

“Βούρα να προλάβεις” λαλείς. Τζαι μετά αφήνεις με να παλεύκω με 1002.
Στάθου σιόρ ένα λεπτό. Τωρά που σε έχω ανάγκη φεύκεις;

Αλλά πάντα το έκαμνες τούτο. Όταν έβρισκες τα σκούρα έφευκες τζαι άφηνες μόνο τα σημάθκια πίσω σου.

Έκαμνες τα λάθη σου τζαι εφόρτωνες τα σε μένα. Ενώ αν εμείνισκες (αφού έφταιες)…αν εμείνισκες να αποδείξεις ότι εμετάνοιωσες για το κακό που προκάλεσες. Αν έπραττες τούτη τη φορά με υπομονή και επιμονή …αν έπραττες στοργικά…θα σε αγαπούσα.

Αλλά ρε ελεηνέ χρόνε δρας ύπουλα. Κάμνεις τα δύσκολα να μεν περνούν τζαι τις χαρές να φεύκουν. Τζαι τι εκέρδισες; Ανακυκλώνεις την ανθρωπότητα;

Βαρκέσαι τους παλιούς, κάμνεις τους να βιάζουνται να μεγαλώσουν να ζήσουν γρήγορα, γρήγορα να μάθουν, γρήγορα να κάμουν ανθρώπινες σχέσεις, γρήγορα να τις προσπεράσουν, αλλά λαλείς τους τέηκ γιορ τάημ άμμαν πονούν τζαι υποφέρουν.

Είσαι πολλά καλός ρε.

Αν είχες ύλη ήταν να σε κάμω άχρηστο. Να σου δώσω να στήσεις. Αλλά είσαι άπιαστος…

Έλα ρε χρόνε τζαι εν που αντίδραση που σου μιλώ έτσι. Μείνε τζαι θα μαλαθκιάνω. Εν σου ζητώ πλέον να πάεις πίσω όπως σου ζητούσα κάποτε στο 2009. Ξέρω έν έσσεις μηχανή…εν με τα πόθκια που πάεις (βουρητός).

Επαρακάλεσα σε πολλές φορές. Εν θέλεις. Καλάν.

Τζαι κάτι τελευταίο. Θυμάσαι που ήμουν μιτσιά..κάπου στα 10 ή 11 χρονών που επήαινα στο συγκεκριμένο παράθυρο τις νύχτες τζαι εθωρούσα έξω; Αφαιρούμουν για πολλά λεπτά τζαι εσκέφτουμουν το μέλλον. Ναι τζαι εθώρουν το δέντρο της αυλής τζαι τα αστέρια τζαι έλεα…λαλείς να υπάρχει κάτι καλό για μένα κάπου; Λαλείς να είμαι στη σκέψη κάποιας/ κάποιου.

Που θέλω να καταλήξω…Κοίτα εσύ βουράς πιο μπροστά που ούλους κάτι θα είδες που ακόμα να το δω εγώ. Να έρτεις πίσω να μου το πεις εν θα το κάμεις…αλλά πλης στέλνεις μου το με κάποιο μήνυμα; Μέσω κάποιου άλλου; Σε παρακαλώ;

Ευχαριστώ!

(Πιο πολλή αλληγορία με προσωποποιήσεις δεν θα μπορούσε να έχει το κείμενον ο νοών νοείτω)