Κυρία με τα όλα της

Η κυρία Μαρία (Μαρία δεν είναι το πραγματικό της όνομα) είναι θαμώνας του ξενοδοχείου στο οποίο παραθερίζω κάθε Αύγουστο. Είναι από καλή και εύπορη οικογένεια. Είναι κάπου στα 75 και φέτος δεν ήρθε με τον κατά πολύ μεγαλύτερο και ασθενή- σύζυγό της.

Στερεότυπο είναι να συσχετίζουμε τις εύπορες οικογένειες με σνοπισμό και αλαζονική επίδειξη των υπαρχόντων τους. Η κ. Μαρία κατάργησε αυτό το στερεότυπο: Ευγενική, προσιτή, ταπεινή και πνευματώδης.

Πάντα πιάναμε κουβέντα με την κα Μαρία και η συζήτηση ήταν περί ανέμων και υδάτων και πολύ πιο τυπική. Χτες κάθισε μαζί μας για λίγο. Είχε έρθει χωρίς το σύζυγο. Ο σύζυγος όντας στα 88 τουπλέον έχει και τι δεν έχει: Διαβήτη, προστάτη, καθηλωμένος στο αναπηρικό, κάποτε επικοινωνεί κάποτε όχι με το εξωερικό περιβάλλον, αλλά έχει χάσει την ικανότητα ομιλίας, επαφής με τη πραγματικότητα και τον ύπνο του. Τρώει με βοήθεια και γενικότερα εξαρτάται στην κυρία Μαρία και τη βοηθό της.

Καθόλου δεν ξέρει πως μου άλλαξε τη ζωή η ψεσινή κουβέντα της κα Μαρίας. Βυθισμένη εγώ στις λυπητερές αναμνήσεις παλιότερων καλοκαιριών άρχισα να μελαγχολώ ασύστολα. Σε σημείο που κοιμάμαι 9 το βράδυ και ξυπνώ 13:00 τις τελευταίες μέρες.

-Θα πάμε πίσω αύριο πρωί. Μόνο μια μέρα θα μείνω.
-Γιατί δεν κάθεσαι ακόμη λίγο στο ξενοδοχείο κα Μαρία;
– Ο Αριστοφάνης (αλλαγμένο όνομα) με ψάχνει. Δεν κοιμήθηκε καθόλου ψες. Δεν νοιώθω άνετα να τον αφήνω μόνο του.
-Άλλες νύχτες κοιμάται;
-Όχι αλλά νοιώθει πιο καλά όταν ξυπνώ και είμαι δίπλα του όταν πονεί.
-Καταλαμβαίνει ότι λείπεις απ το σπίτι;
– Ψες κατάλαβε ότι έλειπα
– Άρα έχει φορές που δεν είναι ενήμερος για το ποιοι είναι γύρω του.
– Ναι
– Μείνε ακόμη μια μέρα κα Μαρία να ξεκουραστείς λίγο.
-Όχι. Έκαμε τόσα πολλά για μένα στη ζωή του. Δεν τον αφήνω παραπάνω μόνο του.

Με αποστόμωσε. Τι έρωτας. Τι αγάπη Θεέ μου. Πόσο σεβασμό έχω για την κα Μαρία. Δεν τέλειωσε Πανεπιστήμια. (Στα Πανεπιστήμια που έφκαλα τζαι επόφκαλα τη ζωή μου ούλο ανωμαλίες ακούεις. Ακαδημαϊκοί αφήνουν τις οικογένειές τους για διδακτορικές φοιτήτριές τους και όχι μόνο). Στα Πανεπιστήμια γνώρισα τους πιο ημιμαθείς, αδαείς, “φτωχούς” νοητικά, υπερήφανους, επηρμένους και αμόρφωτους ανθρώπους της ζωής μου. Γνώρισα και λίγους ξεχωριστούς προσγειωμένους ανθρώπους αλλά μετρημένοι στο ένα χέρι.

Η κα Μαρία μου έδωσε μάθημα διδακτορικού επιπέδου. Μου έδωσε ελπίδα. Είχα χάσει εντελώς τη πίστη μου στον κόσμο και με ενέπνευσε.

Λες να υπάρχουν κι άλλοι σαν αυτή και τον Αρχιμήδη.
Όταν θα μεγαλώσω θέλω να γίνω… μια κ. Μαρία!

Κουτσομπολιό: Το εθνικό μας φαγητό!

“Το αρνητικής μορφής κουτσομπολιό καταδικάζεται σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Μεταξύ των Ινδιάνων Σέμινοουλ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, «το να μιλάς άσχημα για οποιονδήποτε» κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία με το ψέμα και την κλοπή. Σε μια κοινότητα της Δυτικής Αφρικής, οι σπερμολόγοι διέτρεχαν τον κίνδυνο να τους κόψουν τα χείλια ή, ακόμη χειρότερα, να τους εκτελέσουν! Πράγματι, στο διάβα της ιστορίας, οι άνθρωποι έπαιρναν διάφορα μέτρα για να περιορίσουν το κουτσομπολιό.

Μεταξύ του 15ου και 18ου αιώνα στην Αγγλία, στη Γερμανία και αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να ντροπιάζουν τους κουτσομπόληδες και να τους κάνουν να εγκαταλείψουν τις επιβλαβείς συζητήσεις τους, χρησιμοποιούσαν ευρέως ένα όργανο διαπόμπευσης που αποτελούνταν από μια καρέκλα δεμένη στην άκρη ενός ξύλου. Όταν διαπίστωναν ότι κάποιος ήταν ένοχος του αδικήματος αυτού, τον έδεναν στην καρέκλα και τον βουτούσαν επανειλημμένα μέσα στο νερό.

Είναι αλήθεια ότι το κουτσομπολιό συχνά αποκαλύπτει μια πολύ σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, μια πλευρά που βρίσκει ευχαρίστηση στο να ατιμάζει την υπόληψη των άλλων, να διαστρέφει την αλήθεια και να καταστρέφει ζωές. Ωστόσο, το κουτσομπολιό δεν είναι από τη ρίζα του κακό. Υπάρχει και μια θετική πλευρά στο να μιλάμε ανεπιτήδευτα για διάφορα πράγματα. Και το να ξέρετε να καθορίζετε πού βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις επιβλαβείς και στις αβλαβείς συζητήσεις αυτού του είδους είναι το κλειδί για να αποφύγετε να κάνετε θύματά σας άλλους—και να γίνετε θύματα εσείς οι ίδιοι” (Klemmeno μουαhaha).

Εν παντού οι άτιμες! Τζαι αρσενιτζιές τζαι θηλιτζιές παλιοκουτσομπόλες! Αχ τζαι να εζούσαμε στον 15ον αιώνα τζαι να είχα λίγη εξουσία…Έχω στο νου την εικόνα του να τις βουτώ που τα μαλλιά μες το νερό τζαι να φκάλλουν πουμπουλήθρες που την μούττη! Φυσικά μετά έρκεται μου στο νου η τωρασινή εικόνα μου…αυτή της ψυχολόγου…να τις βάζω στα εργαστήρια ττζαι να ανοίω (προσεκτικά πάντοτε :Ρ ) τα κρανία τους τοποθετόντας ηλεκτρόδια μέσα… μπας τζαι δώσω λίγο παραπάνω φως στην επιστήμη για το τί σκατά πάει στραβά μαζί τους τζαι διαπομπεύουν με τόση ευκολία τον συνάθρωπό τους. Λίη ενσυναίσθηση ρε παιδιά!

 Όχι όχι σαδίστρια-δήμιος κουτσομπόλων καλύτερα ….!

Μετά που ηρεμώ όμως σκέφτομαι λογικά και ευτυχώς επανέρχομαι στον ψυχολόγο και στο ότι άλλο είναι η Kalioush και σκέφτομαι αυτό:

“…πολλές φορές το κουτσομπολιό απορρέει όχι από σκόπιμη κακεντρέχεια, αλλά από …απερισκεψία. Από την επιπόλαιη επιθυμία του να πεις κάτι χωρίς να το πολυσκεφτείς. Το να συνειδητοποιήσεις αυτό το γεγονός βοηθά να μαλακώσεις την αγανάκτησή σου… ”

Εξάλλου ο οξυδερκής εξετάζει τα βήματά του….ενώ “αυτός που θυμώνει γρήγορα θα κάνει κάποια ανοησία” (Παροιμίες 14:17). Δεν πρέπει να αναστατώνεσαι υπερβολικά. Συχνά οι βιαστικές ενέργειες προξενούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνουν. Το να μιλάνε οι άλλοι για σένα είναι μέρος της ζωής. Ο Σολομών συμβούλεψε : “Μην παίρνεις κατάκαρδα όλα τα λόγια που ίσως λένε οι άνθρωποι…επειδή και η δική σου καρδιά γνωρίζει καλά, μάλιστα πολλές φορές, ότι εσύ, έχεις καταραστεί άλλους.-Εκκλησιαστής 7: 9, 21,22.

Δίδαγμα; Το καλό το παλικάρι…εεεεεεεεεεεεεεε….άσχετο

Το δίδαγμα έγκειται στο εξής: Το να είσαι θύμα κουτσομπολιού σου δίνειτην ευκαιρία να πάρεις μερικά πολύτιμα μαθήματα. Π.Χ αφού έχεις δοκιμάσει την εμπειρία του πόσο επιζ’ημια μπορούν να είναι τα απερείσκεπτα λόγια, γιατί να μην πάρεις την απόφαση να μήν λάβεις ποτέ μέρος στη διάδοση κάποιας φήμης;

Η δοκιμασία του να σε κουτσομπολεύουν μπορεί να έχει αποκαλύψει ελαττώματα στο χαρακτήρα σου, λόγου χάρη την τάση να αποζητάς  εκδίκηση. Ή ίσως η περιφάνια σου να αποδείχτηκε μεγαλύτερο πρόβλημα από την ίδια την φήμη. Η υπερβολική ανησυχία για το όνομά μας μήπως μας κάνει να έχουμε μεγαλύτερη ιδέα από εκείνη που πρέπει να έχουμε;

Όταν θα μεγαλώσω θα γίνω ΙΙΙ

…Ρωσίδα.

Μπορεί να μιλάου Ελληνικά ιέτσι, αλλά (‘λ ‘ με γεμάτο ήχο σαν να έχεις φαγητό στο στόμα ή να είσαι από Θεσσαλονίκη) θα έχω σχολή ταγκό και θα έρχονται οι “χεσολίριδες” Κύπριοι και θα μου δίνουν 60 ευρώ τον μήνα για τα μαθήματα τα κανονικά, 100 ευρώ για ιδιωτικά μαθήματα. Η κάθε τάξη μου θα έχει γύρω στα 25- 30 ζευγάρια κάθε επίπεδο (ντάμες-καβαλιέρους). Θα φέρνω Αργεντινους χορευτές να δίνουν σεμινάρια και μετά θα πηγαίνω και γω για κανένα τρίμηνο στην Αργεντινή…… στο….Μπουένος Άιρες, Νέα Υόρκη,
Βομβάη, Τόκιο και Μπαρμπαριά.
Ψεύτικα όνειρα, ψεύτικοι όρκοι,
αχ! να τα ξέχναγα εκεί μακριά (στίχοι:Κώστας Βίρβος, μουσική: Γρηγόρης Μπιθηκώτσης).

Θα γίνω Ρωσίδα και στο αίμα μου θα τρέχει αίμα της Άννας Παύλοβα και του Γιούρι Νικολάγιεβιτς…μην σας πω και του Ρομαν Αμπράμοβιτς! Θα χορεύω σαν να το έκαμνα που την τζοιλιά της μάνας μου, όταν η μάνα μου θα ήταν έγκυος -με εμένα- τζαι εχόρευκε (ναι έγκυος τζαι εχόρευκε) στα μπαλέτα του Μπολσόϊ.

 Θα έχω δύο μωρά φτύμμα γλύμμα εγώ…διότι ο πατέρας τους θα είχε απλά μια “φιλική συμμετοχή” και θα τα φωνάζω ¨Ντέ σου ντα” (=Έλα εδώ). Ε; Τί; Εν θα χρειάζουνται όνομα σιόρ… αφού στο κυπριακό σχολείο που θα πηγαίνουν εν να τα φωνάζουν “τα Ρωσούθκια”  anyway! χιχιχ

Ήνταλως μεγαλώνοντας θα γίνουν τούτα ούλλα; Ακόμα και το αίμα  το Ρωσικό πως θα το αποκτήσω; Άμαν υπάρχει θέληση και ναρκωτικές ουσίες όλα γίνονται…εννεν έτσι;!

Τέλος: Κοιτάτε πως θα χορεύω…Εν τζαι διαφέρει πολλά που το πως χορεύκω τωρά σαν Κυπραία δηλαδή(κουχ κουχ), αλλά όταν θα μεγαλώσω και θα γίνω Ρωσίδα… θα χορεύω έτσι ακριβώς και καλύτερα…μεν σας πω ότι η κοπέλα στο βίντεο έχει το σώμα που θα έχω όταν θα γίνω Ρωσίδα:

 

Όταν θα μεγαλώσω θα γίνω (ΙΙ)…

…αρτοποιείο.

Με τόσα ψωμάκια που έχω!

Θα γίνω ποιητής!

Κάθησα και σκέφτηκα (Παπαρίζου,2007?)…τζαι εκαλοσκέφτηκα…

…αν θέλει ο Θεός τζαι τζείνοι που το παίζουν θεοί…θα αποφοιτήσω σε 2 μήνες. Μάστερ πάππαλα! Μακάρι…Αμήν τζαι πότε!

Αν τζαι θα έχω τη δυνατότητα να ανοίξω δικό μου γραφείο ως ψυχολόγος…είναι ολίγον δύσκολο, διότι χρειάζεται να ενοικιάσω ή να αγοράσω γραφείο (πες 300-400 ευράκια τον μήνα) τα απαραίτητα ψυχομετρικά εργαλεία (πες αλλό 3000 ευρά)…και μετά να τυπώσεις κάρτες διαφημιστικές (εν ξέρω πόσα εν να θέλω).

Ε.

Το λοιπόν έχουμε και λέμε… 300 τζαι χμμμμμ (μετρώ που μέσα μου) …συν (που μέσα μου πάλε τζαι μετρώ πάνω στα δάκτυλα) βάλε μέσα τζαι τα έπιπλα του γραφείου αλλό… (πιάνω υπολογιστική τωρά…διότι εμέγαλώσαν οι αριθμοί)…

Ήντα που λαλώ σιόρ! Να ξεκινήσω που τζείνα που διαθέτω για να κάμω δικό μου γραφείο: Τίποτε! Null! ZERO! Νάθι (nothing)…. Όι κάτσε… έχω χρέος την κάρτα μου καμια 400 ευρώ! Άρα πλήν το ζέρο!

Άρα η ευκαιρία (όπως λέει ο φίλος Κόκος) νούμερο 1 απορρίπτεται.

Εν τζαι η εναλλακτική νούμερο 2. Να με προσλάβουν στο δημόσιο… Χαχά…αστειάκια…

Εν οι συγγενείς μου ποFυ φταίσι που εν έσσιει τσάσς να μπω στο δημόσιο. Αν εξέραν καλά κανένα “σημαντικό” πρόσωπο, θα είχα μια πιθανή εναλλακτική για την εργοδότησή μου. Τάφ λάκ όμως!

Γι’ αυτό αποφάσισά το…θα γίνω ποιητής. Θα κάμω τα μαλλιά μου ράστα, θα συγκατοικώ με τες φτείρες που θα φωλιάζουν πάνω στη τζεφαλή μου, θα κρατώ ένα δευτέρι με κόλλες ανακυκλωμένες (τάχα θα είμαι και οικολόγος), θα ντύνουμαι μποέμικα τζαι θα φορώ το σκουφί του Μπόπ του Μάρλεϊ.

Εσχεδίασά το καλά. Θα συχνάζω ούλλη μέρα στα ‘Καλά Καθούμενα’, πίνοντας την τρίευρη λεμονάδα μου τζαι τες νύχτες θα με βρίσκεις στο Νιού Ντιβίζιον να πίνω μπύρες, που θα μου κερνούν οι γνωστοί θαμώνες. Ενδιάμεσα θα γράφω στιχάκια μες το δευτέρι…

Μετά θάνατο θα με αναγνωρίσουν …τζαι ούλοι οι μιτσιοί, οι ομονοιάτες, εν να με κάμουν κότσινη φανέλλα τζαι θα με φορούν στα γήπεδα! Πού εν να κολλά η φάτσα μου μες τους ομονοιάτες; Γιατί ο Τσε Γκεβάρα πού κολλά !!;;   

Α.

Πρίν να με πεθάνω…να πω λλία ακόμα για το βίο που θα διάγω σαν ποιητής (όι ποιήτρια εν μου αρέσκει)…

Θα μεινίσκω στην παλιά Λευκωσία σε ένα παλιό σπίτι χωρίς παράθυρα…ποτζείνα που κανονικά θα έπρεπε να αναπαλαιώσει η Κυβέρνηση αλλά παίζει πελλόν… θα ζω μέσα στον κίνδυνο να πέσσει η οροφή να με πλακώσει, αλλά δεν θα με νοιάζει διότι θα εμπνέουμαι ζώντας μες το άγχος, με την μοναξιά, το φόβο, τους ποντικούς, τις κατσαρίδες τζαι τις αλισαυρούες.

Νομίζω θα έχω τζαι ένα σσύλο που θα τον ονομάσω Έτκαρ Άλαν Πόε, αλλά θα τον φωνάζω κοπρίτη…Θέλω τον να εν μπασταρτόρατσα …τζαι αν εν δυνατόν να κουτσεύκει για να λαλούν ούλλοι…Μαααααανα μου ρεεεεε! Τζαι να παίρνω τζαι γω λίο κρέτιτ που θα είναι υπό την φροντίδα μου.

Οι διακοπές μου το πολύ- πολύ να εν ως μέχρι πιο κάτω …στην Πόλη Χρυσοχούς…μες τα τσιατίρκα…όπου τζαμέ θα ξεκινώ καινούριες ενότητες ποιημάτων…που θα τις ονομάσω …τα “θερινά” … τζαι εν να παίρνω τζαι τον Έτγκαρ τον κοπρίτη να πλατσουρίζει μες τη θάλασσα.

Ναι. Δατς ιτ. Θα γίνω ποιητής…διαφορετικά …εν να γίνω…καλουψιής…τζαι για τούτο έχω ένα σενάριο στο νου μου… αλλά αφήνω το για μια άλλη φορά!

Άτε γειά σας!